Marcel Gremmé
Huisgebakken appeltaart wordt uitgedeeld tijdens de aftrap in het café van theater De Nieuwe Vorst. Een man met een meterslange stoffen slangenstaart kruipt door de etende meute heen. Hij glijdt over de stenen trap naar de binnentuin en begint, in de druppelregen, een interactief optreden. Hij zoekt een vrijwilliger die de Pangea, het oeroude supercontinent, in de vorm van een schnitzel, boven diens hoofd wil houden. Hierna begint een wedspelletje: hoe vallen de continenten uit elkaar?
Innovatie ligt in de niche
Pangea is het thema van dit jaar. “Het kan een ingang zijn om het te hebben over klimaatverandering of polarisatie”, zegt artistiek leider Simon van Iersel. Met een experimentele programmering van niche kunstenaars en muzikanten wordt deze boodschap, en die van de festivalnaam, uitgedragen. “Kleinere artiesten worden ondergesneeuwd door het commerciële”, zegt artistiek leider Simon van Iersel. “Maar daar worden uitvindingen gedaan en gebeuren de belangrijkste dingen.”
Gitaargedruis onder kroonluchters
De organisatie doet een schepje boven op dat experimentele vlak. “Het kan een spannende, vernieuwende factor hebben als je een metalband in een theater programmeert”, zegt Van Iersel. Karnabahar is hier een voorbeeld van. De vierkoppige screamoformatie speelt voor roodfluwelen podiumgordijnen. Aan het plafond hangen kroonluchtertjes in groepen van drie. Ze zijn versierd met kristallen en guirlandes. Het arsenaal aan versterkers, kabels en pedalen ligt op een parketvloer met een sterornament.
Woelend naar de oppervlakte
Karnabahar doet momenteel ook mee met Popronde, daar zijn ze geboekt in bijpassende kroegen en poppodia. “Het kan heel goed werken om iets te gebruiken waar het voor is ingericht”, stelt Van Iersel. Zo is de voorstelling ‘Dig A (W)hole While You Wait’ van Nina Iggy en Jos Jacob ‘gewoon’ in de kleine zaal van het theater. De grond ligt bezaaid met bruin, gaasachtige doeken. Een aantal is met touwen aan het plafond geknoopt. Een ronde vorm verstopt onder de stof woelt zich naar de oppervlakte. Het blijkt een menselijk figuur. Contact met een oranje, gloeiende staaf geeft leven aan de gestalte.
Tekst loopt door onder de video.
Een lijk op de grond
In dit optreden wordt het leven, de dood en alles daartussenin op een surrealistische manier verteld. Aan het einde van de voorstelling kom je bij de gelijknamige expositie terecht. De leeszaal van het theater lijkt een mortuarium. Een stoffen, lijkachtig figuur ligt op de grond. Drie hangen vanaf het plafond. De vloer is bezaaid met papiersnippers. Je kunt een boodschap achterlaten in het gastenboek.
Grimmig? Geen probleem
Ze zijn niet bang voor grimmigheid bij murf/murw. In rockcafé Little Devil treedt de Franse noiserockgroep Schleu op. Dissonante tonen vliegen in gejaagde snelheden om de oren. In NS16 wordt ter plekke een donkere houtskooltekening gemaakt door kunstenaars Hanna de Haan en Rik Buter. Zij zijn uitgenodigd op het festival vanwege hun langzame en botsende werkwijze. In de Hall Of Fame wordt gedanst op explosieve technobeats van Aquarius Zen Garden.
Meer dan een magazine
Het is misschien opmerkelijk om te bedenken dat dit festival ooit alleen een tijdschrift was. Murf/murw is begonnen als een papieren plek om werk te tonen van artiesten die net van de kunstacademie kwamen. Dat magazine bestaat nog steeds, maar in vijf jaar tijd is het uitgegroeid tot wat het nu is. “Het is een experiment dat we aangaan, waarvan we de uitkomst niet eens weten”, vertelt de artistiek leider.
Groot in kleinschaligheid
Toch lijkt het concept aan te slaan. “Er komen steeds meer mensen. Dit jaar worden er 1200 bezoekers verwacht”, stelt Van Iersel. “We willen die groei omarmen en grootschalig worden in kleinschaligheid. We hopen, door het ieder jaar te doen, een vaste gemeenschap te vormen. Zo groeien we naar ons droombeeld.”
LEES OOK:
Metalband tussen de dj’s: Draaimolen Festival gokt erop
